چرا شیوع‌هایی مانند کرونا ویروس به صورت تصاعدی گسترش می‌یابد، و چگونه "منحنی را صاف کنیم"؟

پس از اینکه اولین مورد کووید-۱۹، بیماری ناشی از واریته جدید کرونا ویروس در ایالات متحده اعلام شد، گزارش‌های مربوط به عفونت‌های بیشتر به تدریج در این مورد منتشر شد. دو ماه بعد، این جریان کم به جریان ثابت تبدیل شد.

[Read in English: Why outbreaks like coronavirus spread exponentially, and how to “flatten the curve”]

این منحنی به اصطلاح تصاعدی کارشناسان را نگران کرده است. اگر تعداد موارد هر سه روز دو برابر شود ، تا ماه مه حدود صد میلیون مورد در ایالات متحده وجود خواهد داشت.

این ریاضی است ، نه پیشگویی. متخصصان بهداشت عمومی می‌گویند، اگر مردم "فاصله اجتماعی" را با اجتناب کردن از فضاهای عمومی و به طور کلی محدود کردن جابجایی‌های خود تمرین کنند، شیوع این ویروس می‌تواند کاهش پیدا کند

با این وجود، اگر اقدامی برای کاهش روند آن صورت نگیرد، کووید-۱۹، برای ماه‌ها به صورت تصاعدی گسترش پیدا خواهد کرد. برای فهمیدن دلیل این امر، شبیه‌سازی شیوع یک بیماری ساختگی از طریق جمعیت، آموزنده است.

ما بیماری ساختگی خود را ویروس شبیه‌سازی شده می‌نامیم. این ویروس حتی آسان‌تر از کووید-۱۹ گسترش می‌یابد: هر وقت فرد سالم با شخص بیمار در تماس باشد، فرد سالم نیز بیمار می‌شود.

در یک جمعیت فقط پنج نفری، طولی نکشید که همه به ویروس شبیه‌سازی شده مبتلا شدند.

در زندگی واقعی، افراد در نهایت بهبود می‌یابند. فرد بهبود یافته نه می‌تواند ویروس شبیه‌سازی شده را به فرد سالم منتقل كند و نه بعد از تماس با شخص بیمار دوباره بیمارمی‌شود.

بیایید ببینیم چه اتفاقی می‌افتد هنگامی که ویروس شبیه‌سازی شده در شهری با جمعیت ۲۰۰ نفر شیوع می‌یابد. همه را در شهر در موقعیت تصادفی به صورت شانسی حرکت می‌دهیم و یک نفر را بیمارر خواهیم کرد.

ببینید که چگونه شیب منحنی قرمز، که تعداد افراد بیمار را نشان می‌دهد، همچنان که بیماری گسترش پیدا می‌کند به سرعت افزایش می‌یابد و با بهبودی افراد، کاهش می‌یابد.

شهر شبیه‌سازی شده ما کوچک است، تقریبا اندازه ویتیر، آلاسکا است – بنابراین ویروس شبیه‌سازی شده نتوانست به سرعت در کل جمعیت شیوع پیدا کند. در کشوری مانند ایالات متحده، با ۳۳۰ میلیون نفر جمعیت، منحنی می‌تواند برای مدت طولانی پیش از شروع کند شدن، رو به بالا باشد.

وقتی درباره کووید - ۱۹ واقعی صحبت می‌کنیم، ترجیح می‌دهیم سرعت انتشار ویروس را قبل از آلوده کردن بخش بزرگی از جمعیت ایالات متحده، کند کرده باشیم. برای کاهش سرعت شیوع ویروس شبیه‌سازی شده، بیایید سعی کنیم قرنطینه اجباری ایجاد کنیم، مانند آنچه دولت چین در استان هوبئی، نقطه صفر کووید-۱۹، اعمال کرده است.

وای! همانطور که کارشناسان سلامت انتظار داشتند، محصور کردن کامل جمعیت بیمار از افراد سالم غیرممکن بود.

در ماه ژانویه، لینا ون، کمیسر سابق بهداشت در شهر بالتیمور، غیر عملی بودن قرنطینه‌های اجباری را به واشنگتن پست توضیح داد. ون گفت: "بسیاری از مردم در شهر مشغول به کار هستند و در مناطق اطراف زندگی می‌کنند و برعکس"، چطور مردم از خانواده‌هایشان جدا شوند؟ چگونه می‌توان تمام جاده‌ها را مسدود کرد؟ چگونه تدارکات به ساکنان خواهد رسید؟"

به گفته لارنس ا. گوستین، استاد حقوق بهداشت جهانی در دانشگاه جرج تاون‌‌‌‌‌: "حقیقت این است که این نوع حبس‌ها بسیار نادر بوده و هرگز مؤثر نیست."

خوشبختانه، روش‌های دیگری برای کاهش سرعت شیوع ویروس وجود دارد. مهمتر از همه، مقامات بهداشتی مردم را ترغیب می‌کنند که از اجتماعات عمومی خودداری کنند، بیشتر در خانه بمانند و فاصله خود را از دیگران حفظ کنند. اگر افراد کمتر جابجا شوند و کمتر با یکدیگر تعامل داشته باشند، ویروس فرصت‌های کمتری برای شیوع پیدا می‌کند.

برخی از مردم همجنان بیرون خواهند رفت. شاید آنها به دلیل کار یا تعهدات دیگر نمی‌توانند در خانه بمانند، یا شاید به سادگی از رعایت هشدارهای بهداشت عمومی امتناع می‌کنند. این افراد نه تنها احتمال بیشتری وجود دارد که مریض شوند، بلكه احتمال بیشتری نیز وجود دارد كه ویروس شبیه‌سازی شده را گسترش دهند.

بیایید ببینیم چه اتفاقی می‌افتد وقتی که یک چهارم جمعیت ما به حرکت خود ادامه دهد در حالی که سه چهارم دیگر این استراتژی را اتخاذ می‌کنند که متخصصان بهداشت آن را "فاصله اجتماعی" می‌نامند.

فاصله اجتماعی بیشتر حتی افراد بیشتری را سالم نگه می‌دارد، و افراد کمتر وسوسه می‌شوند به مکان‌های عمومی بروند.

درو هریس‌، محقق سلامت جمعیت و استادیار دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه توماس جفرسون می‌گوید: "ما با بستن فضاهای عمومی تمایل به حضور در فضاهای عمومی را کنترل می‌کنیم. ایتالیا در حال تعطیلی تمام رستوران‌های خود است. چین همه چیز را تعطیل می‌کند و ما در حال حاضر همه جا را می‌بندیم، کاهش فرصت‌ها برای گردهمایی، فاصله اجتماعی مردم را افزایش می‌دهد."

برای شبیه‌سازی فاصله اجتماعی بیشتر، به جای اینکه به یک چهارم جمعیت اجازه جابجایی بدهیم، ببینیم وقتی فقط به یک نفر از هر هشت نفر اجازه جابجایی بدهیم، چه اتفاقی می‌افتد.

در چهار شبیه‌سازی‌ای که مشاهده کردید – قابل دسترس برای همه، قرنطینه امتحان شده، فاصله اجتماعی متعادل و فاصله اجتماعی گسترده - همه تصادفی بودند. این بدان معنی است که نتایج هر کدام منحصر به هر بار مطالعه این مقاله توسط شما بود؛ اگر به بالا برگردید و شبیه‌سازی‌ها را مجدداً انجام دهید‌، یا بعداً این صفحه را دوباره مرور کنید‌، نتایج شما تغییر خواهد کرد.

حتی با نتایج متفاوت، فاصله اجتماعی متعادل معمولاً از قرنطینه امتحان شده خیلی بهتر عمل می‌کند، و فاصله اجتماعی گسترده معمولاً بهتر از همه است. در زیر مقایسه نتایج شما آورده شده است.

ویروس شبیه‌سازی شده کووید - ۱۹ نیست، و این شبیه‌سازی‌ها به طور عمده پیچیدگی زندگی واقعی را به ساده‌ترین شکل نشان می‌دهند. با این حال، همانطور که ویروس شبیه‌سازی شده در سراسر شبکه‌ای از توپ‌های در حرکت روی صفحه نمایش شما پخش می‌شود، کووید - ۱۹ از طریق شبکه‌های انسانی ما - از طریق کشورهای ما‌، شهرهای ما‌، محل‌های کار ما‌، خانواده‌های ما پخش می‌شود و مانند توپی که از یک سوی صفحه نمایش به سوی دیگر آن در حرکت است، رفتار فقط یک فرد می‌تواند باعث اثرات موج‌دار شود که افراد را در فاصله‌های دور لمس می‌کند.

با این وجود، از یک جنبه بسیار مهم، این شبیه‌سازی‌ها همانند واقعیت نیستند: برخلاف ویروس شبیه‌سازی شده، کووید-۱۹ می‌تواند بکشد. اگرچه میزان مرگ‌و‌میر دقیقاً مشخص نیست، اما واضح است که افراد مسن جامعه ما بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از کووید-۱۹هستند.

هریس پس از دیدن پیش نمایش این مقاله گفت: "اگر می‌خواهید این واقع‌بینانه‌تر باشد‌، بعضی از این نقطه‌ها باید حذف شوند."